حقیقت این است که علت اصلی تیک، هنوز که هنوز است، مشخص نشده است .
۱) می‌گویند تیک، عمر آدم را کوتاه می‌کند
به هیچ وجه! این اختلال، نه بر طول عمر تاثیری دارد و نه کیفیت زندگی را به هم می‌ریزد و مهم‌تر از همه این که تیک در بیشتر مواقع، موقتی و گذراست.
۲) برخی تصور می‌کنند تیک، مشکل نادری است
نه! تیک، بویژه در میان کودکان، کم نیست و خصوصا در پسربچه‌ها خیلی شایع است (۳ تا ۴ برابر دختربچه‌ها).
تیک، انواع و اقسام زیادی دارد و به عنوان نمونه، «تیک ساده موقتی» یکی از شایع‌ترین انواع آن است که بچه‌‌های در سن و سال مدرسه را خیلی زیاد گرفتار می‌کند (در بعضی جوامع، حتی تا ۲۵ درصد) اما خوشبختانه، اغلب هیچ عارضه‌ای به همراه ندارد و معمولا پس از چند هفته تا چند ماه، خودبه‌خود، فروکش می‌کند.
۳) بعضی پدر و مادرها فکر می‌کنند اگر کودکشان تیک گرفت، باید بیشتر به او توجه کنند؛ این تصور هم اشتباه است
تمام پزشکان بر این نکته متفق‌القولند که وقتی علایم تیک در یک کودک ظاهر می‌شود، خانواده‌ها به هیچ وجه نباید به آن توجهی نشان بدهند؛ چون جلب توجه اعضای خانواده، فقط زمینه را برای رشد و تداوم تیک آماده‌تر می‌کند.
۴) اغلب والدین خیال می‌کنند تنها چاره تیک، دارودرمانی است
این طور نیست. فراهم آوردن یک محیط امن و آرام در خانواده، بهترین دارو برای درمان تیک کودکان است. آموزش به خانواده و خود بیمار همراه با افزایش حمایت و درک متقابل خانواده، زمینه را برای قطع تدریجی این بیماری مساعد می‌کند.
روان‌پزشکان گهگاه از شیوه‌‌های ویژه رفتاردرمانی هم برای مداوای تیک سود برده‌اند.
ورزش‌درمانی، موسیقی درمانی و رهاسازی عضلانی هم از شیوه‌‌هایی هستند که گاهی مورد استفاده قرار می‌گیرند و البته گاهی بنا به صلاحدید و تجویز پزشک می‌توان از دارودرمانی نیز برای مداوای تیک سود برد.
۵) می‌گویند تیک، بیماری آدم‌‌‌های عصبی است
نه همیشه! حقیقت این است که علت اصلی تیک، هنوز که هنوز است، مشخص نشده؛
اما در بروز تیک، ژنتیک بیش از هر عامل دیگری تاثیر می‌گذارد و پس از آن نیز باید از نقش محیط‌‌های پرتنش و استرس‌زا سخن گفت؛ به نحوی که تیک در مبتلایان به این مشکل، معمولا با تنش‌‌های عصبی و استرس‌‌های هیجانی، اوج می‌گیرد و با آرامش و آسودگی خاطر رو به کاهش می‌گذارد؛
اما این حرف، به هیچ وجه، معنایش آن نیست که هرکسی تیک گرفته، عصبی است یا هر کسی که عصبی باشد، تیک می‌گیرد.
