مصیری

مصیری یک شهر در شهرستان رستم استان فارس ایران است که در ۱۸ کیلومتری شمال شهر نورآباد ممسنی قرار دارد.

نزدیک‌ترین روستاها به آن از سمت شرق موردک میرخیرالله و شوسنی و ضامنی از شمال بردکوه و حاجی کوهی و از غرب روستای گوراب و دهستان بابامیدان و… می‌باشد.

در مسیر تاریخ مصیری دارای روندی ناپیداست. شهر خفرک که از شهرهای باستانی است در غرب این شهر واقع بوده که آثاری از آن هنوز پابرجاست. آثاری نیز از شهر یا روستایی بزرگ در شمال شرق مصیری معروف به دره «کره تول باقری» در اول جاده روستای حاجی کوهی وجود دارد. البته آثار اصلی شهر نشینی شهرستان رستم در نزدیکی دهستان در شرف شهر شدن، بابامیدان قرار دارد، آثاری چون چهار بازار و تل اسپید که نشان از شهر انشان پایتخت چهار هزار ساله ایلام باستان دارند

شغل ساکنین

شغل ساکنین اکثراً کشاورزی است. مصیری یکی از شهرهایی است که دارای زمین‌های مساعد کشاورزی آبی است که از رودخانه فهلیان مشروب می‌شوند. این زمین‌ها در جلگه‌ای به نام رستم واقع شده‌اند.مصیری روستای خان‌نشین بوده‌است و شاید حضور خان از رستم دو به این منطقه را بتوان به وجود زمین‌های مرغوب جلگه (صحرای) شاه حسنی دانست که از رودخانه فهلیان مشروب می‌شوند.

در قدیم، کاشت پنبه، چغندر قند، برنج، گندم و برخی غلات دیگر مرسوم بوده‌است اما به تدریج این غلات محدود گردیده و به گندم و برنج محدود گردید و اخیراً نیز ذرت و گاه سویا، کنجد، ماش و… نیز کاشته می‌شود.

ساکنین

اقوام گوناگونی در این شهر سکونت دارند:

ساکنین اصلی و اولیه این شهر از لحاظ جمعیت و خانوار از قوم لر طایفه رستم می‌باشند.لرهای اصلی مصیری همان طایفه شاه حسنی یا «مصیری» که طایفه عبداللهی‌ شرف الدینی و اولاد کا جان احمد،اولاد کابابری،اولاد کاولدی و اولاد کارحیمی می‌باشند، هستند که در کنار خود گروه‌های دیگری را در گذر زمان پذیرفته‌اند و با گذشت زمان و ارتباطات و قومیت‌های نسبی با مردم مصیری یکی شده‌اند. این گروه‌ها عبارتند از: «مهبه ای‌ها»، «تیر تاجی‌ها»، «گوهرکانی‌ها» و افراد متفرقه‌ای از طوایف گنجه‌ای و غیره که در این شهر ساکنند.

علاوه بر این‌ها در مصیری گروهی از سادات شاه قاسمی در بخش غربی شهر ساکنند که قبل از اصلاحات ارضی به این مکان آمده و در اصلاحات ارضی زمین نیز در مصیری بدان‌ها تعلق گرفت.

منابع طبیعی

۶۰ درصد خاک کل منطقه ممسنی را درخت تشکیل می‌دهد که ۵۰ درصد درختان از نوع بلوط ایرانی باواریته‌های متفاوت است. از جمله گیاهان دیگری که در این شهرستان وجود دارد می‌توان به افرا، ارژن، پسته وحشی (بنه)، کلخنگ (از خانوده بنه)، انجیر کوهی، کنار (سدر)، رملک (از خانواده کنار)، گیلاس کوهی، انواعی از گون، بادام، بادام شیرین، انگور، و گیاهچه‌هایی چون لیزک، پیاز، کارده، گندمیان، و سایر گیاهان دارویی، خوراکی و صنعتی که در اطراف این منطقه می‌رویند.

گیاهان دارویی:

گیاهان دارویی در این منطقه بسیارند که از این دسته می‌توان مواردی را برشمرد:

انجیر کوهی، انجدان، بابونه، بادام، بارهنگ، بلوط، بنه، بولاغ اودی (بولاغ اوتی)، بومادران، پرسیاوشان، مرورشک، پنیرک (توله)، پونه، الپه، پیاز، تاجیری، تهم شربتی، ترب، تنگس، رازیانه، دینشت، سدر، سگ چیل، سیرکوهی، شاه تره، شکروشک، شنبلیله، عدس تلخ، شوید، شیره بنه، قارچ کوهی، کارده، کاسنی، گیاه کبر، ملخنگ، کنگر، کیالک، گازرک، گاهک، گل دیشک، گل گاوزبان، مرزنجوش یا مرزنگوش، مورد، هندوانه ابوجهل و بسیاری دیگر که برخی از این‌ها جنبه خوراکی و صنعتی هم دارند.

 گیاهان خوراکی:

گیاهان خوراکی به صورت دانه و برخی، ریشه و بعضی نیز برگ و ساقه آن‌ها به صورت خام یا پهته مورد استفاده قرار می‌گیرند. برخی از این گیاهان یک یا دو یا سه جنبه را در خود دارند. از جمله گیاهان خوراکی می‌توان بدین موارد اشاره نمود:

بلوط، پسته وحشی، کلخنگ، کارده، لیزک، گیلاس کوهی، پیاز کوهی، کاهو کوهی، خارخنگو، بادام، شگروشک (شیره خشک شده آن)، کنگر، نگور، انجیر، کنار، رملک، کیالک، ارژن، و برخی از گیاهان و گیاهچه‌های دیگر که در این منطقه می‌رویند.

 گیاهان صنعتی:

گیاهان صنعتی در منطقه وجود دارند اما متأسفانه از آن‌ها استفاده کمتری می‌شود.

برخی از این گیاهان عبارتند از: گیاه بلوط، پسته وحشیَ، گز، ارژن، گون (کتیرا)، سریش، شیره بنه، کیالک، کنار (سدر)